1944 yılında göklere ilk çıktığında Messerschmitt Me 163 Komet bilim kurgu serilerinden fırlamışa benziyordu. II. Dünya Savaşı’nda kullanılan garip tasarımlı bu uçak; ileri teknolojiyi, yapabilecekleri sınırlı olan tasarımlar ile birleştirmektedir.
GARİP GÖRÜNÜMLÜ MAKİNE
Me 163, İkinci Dünya Savaşı’nda kullanılan diğer tüm uçaklardan belirgin şekilde farklı görünüyordu. Soğan biçimindeki ön yüzü geleneksel uçak tasarımına sahip olan bir vücuda göre fazla konikti. Kanatları ve büyük bir kuyruk dümeni ile bilim kurgu çizgi romanlarındaki roket gemilerine benzer bir görüntüsü vardı.
Kanatlar da kendi içlerinde sıra dışıydı, fakat modern zamanın insanları için fark edilebilir değildi. Dönemin çoğu uçaklarında bir çift düz kanat vardı. Me 163, takip edecek on yılda popüler olacak geriye doğru yatık kanat kullanan ilk uçaklardan biriydi.
BİR TASARIMIN GELİŞTİRİLMESİ
Me 163, Dr. Alexander Lippisch tarafından icat edilmiştir. Lippisch, 1920’lerde kuyruksuz paraşütler geliştirdiği sırada planör tasarımının öncüsü olmuştur. 1939’da Messerschmitt şirketine katıldıktan sonra, bu alandaki uzmanlığını da beraberinde getirmiş ve Luftwaffe için yeni bir tür önleyici oluşturmuştur.
Me 163, Haziran 1940’da ilk deneme uçuşunu gerçekleştirdi. Bu test deneysel silaha uygun olarak, Nazi roketleri araştırmalarının evi olan Peenemünde’deki gizli silah araştırma tesisinde yapıldı. Uçak ilk uçuşunda çok iyi performans gösterdi ve prototipin dik bir tırmanma hızı ile 340 mil/saat hıza ulaştığı diğer testlere de önayak oldu.
Testleri, gelişmiş motorlu prototipler izledi ve sonunda Mark V Spitfire’dan 250 mil daha fazla olan 623 mil hızına ulaştı. Güçlü motor daha yüksek hıza izin verse de stabilitede sorunlar oluştu. Bu nedenle yüksek hızlı uçuş sırasında güvende olunması için yeni değişiklikler yapıldı.
ROKET İLE ÇALIŞAN BİR PLANÖR
Me 163, DFS 194 adlı araştırma planörünün uyarlanmış bir versiyonu olarak ortaya çıkmıştır. Tasarımcılar, birleştirildiğinde ateşlenen iki sıvı ile çalışan bir Walter roket motoru üretmiştir. Birlikte karıştırılmasından kaynaklanan şiddetli reaksiyon sonucu orijinal prototipteki roket yaklaşık 880 lb itme gücü üretmiştir. Roket geliştikçe bu itiş gücü de nerdeyse iki katına çıkmış ve etkileyici bir şekilde Me 163’ün hızını arttırmıştır.
Kökeni bir planör olduğu için Me163’ün bir alt takımı yoktur. Bunun yerine, kalkarken yerde bıraktığı bir tekerlekli kriko, iniş için ise esnek bir takoz kullanılmaktadır.
Olağandışı dişli takımı ve uçucu yakıtıyla beraber Me 163 ile kalkışlar ve inişler çok tehlikeli olabiliyordu. Me 163 kazalarında inişte yaşanan problemlerin yüzdesi göreceli olarak yüksekti, ancak yaygın olarak kullanılan Bf 109 uçaklarındakinden daha düşüktü.
İlgili Yazılar
Roket planör kullanımının diğer bir dezavantajı da Komet’in motorunun yalnızca yedi buçuk dakikalık bir itme gücü üretmesiydi. Güç bittikten sonra pilot hiç güç uygulamadan sadece kayma yaparak üsse dönmek zorunda kalıyordu. Bu, uçağın ilk hız patlamasından sonra savunmasız kalmasına neden olmakta, bir düşman saldırısında ise pilotun yapabileceği tek şey mümkün olan en kısa sürede inmeye çalışmak olmaktaydı.
YÜKSEK HIZLI MUHAREBE
Me 163 Komet ilk kez 28 Temmuz 1944’te savaşa girdi. 1 / Jagdgeschwader 400’den altı savaşçı, Leuna-Merseburg’daki petrol rafinerilerini bombalamaya giden ABD Ordusu Hava Kuvvetleri’nden bir grup uçan kale ele geçirdi. Amerikan uçaklarının ele geçirilmesi girişimi, Me 163’ün silahlarını onlara karşı yönlendirmesinin zor olmasından dolayı etkisiz olmuştur.
Bunun temel nedeni, Komet’in inanılmaz hızlı bir şekilde hareket etmesiydi. Çok hızlı kapanan bir penceresi bulunduğu için, pilotun pencere kapanmadan düşmana ateş etmek için sadece üç saniyesi vardı. Komet’in 30mm’lik toplarının her biri sadece 60 mermi taşıdığı için pilotların fazla çekim ya da atış yapmaları için zamanları yoktu.
Komet pilotları müttefik bombardıman uçaklarını ele geçirmek için yeni bir yaklaşım geliştirdi. Yüksek hızda üstlerinden uçtular, hızla aşağı inişe geçtiler ve süzülerek saldırıya geçtiler.
Me 163’ün pilotları sınırlamalarının son derece farkındayken, resim gökyüzünün diğer tarafında farklı görünüyordu. İnanılmaz hız, ağır top ve Me 163’ün ani saldırıları, müttefik bombardıman pilotlarına korku saldı. Gelecekten gelen bir uçakla saldırıya uğramış gibiydiler.
SIRADIŞI BİR SİLAH
Alman mühendislerin Me 163’ü daha etkili hale getirme yollarından biri onu sıra dışı ve yeni bir silahla donatmaktı (SG 500 Jagdfaust (“savaşçı yumruk”)). Bu, her bir kanadın kökünde bulunan beş ateşleme tüpünden oluşuyordu.
Her tüp yukarı bakacak şekilde yerleştirilmiş ve her tüpün 50 mm’lik kabuğu bulunmaktaydı. Bir foto-elektrik hücresi diğer bir uçağın gölgesini yukarıdan geçerken tespit edip silahı tetiklediğinde, on tüpün tümü aynı anda ateşlemekteydi.
Bu silahı kullanmak için Me 163’ün tek yapması gereken düşman uçağının altında uçmaktı. Bir Me 163, Nisan 1945’te Jagdfaust’u kullanarak bir B-17 Uçan Kalesi’ni imha ettiğinde potansiyelini kanıtladı.
KARŞILANAMAYAN POTANSİYEL
1943’te Almanya, Japonlara Me 163’ün kendi versiyonlarını üretmeleri için üretim hakkı verdi. Planlar Japonya’ya iki denizaltıda gönderildi, ancak bunlardan biri batırıldı. Eksik şemalar ile Japonlar yine de prototip üretmeyi başardılar ancak savaş sona ermeden onları harekete geçiremediler.
Almanya’da, Me 163 potansiyelini tam olarak karşılamakta geç kalmıştı. Jagdfaust, Komet’i etkili bir bombardıman karşıtı makineye dönüştürdüğü zaman, savaş bitmek üzereydi. Servise giren 300 Me 163, sadece dokuz bombacıyı imha edebildi. Savaşın en fütüristik uçağı olmasına rağmen, Me 163 sonuçta en etkili olamadı.
Çeviri: Şeyma Çelik
Kaynak
warhistoryonline